Spektakl: Provisorium i Kompania Teatr - Do piachu

reżyseria: Janusz Opryński i Witold Mazurkiewicz
opracowanie muzyczne: Borys Somerschaf
konsultacja scenograficzna: Tomasz Bułhak, Jerzy Rudzki
światło i dźwięk: Jan Piotr Szamryk, Jarosław Rudnicki
obsada: Jacek Brzeziński, Witold Mazurkiewicz, Jarosław Tomica, Michał Zgiet,
muzyka: Borys Somerschaf
premiera: 14 grudnia 2003r.

Sztukę „Do piachu” rozumiemy jako swoisty raport z lasu, z czasu apokalipsy, z czasu „kiedy Bóg człowieka opuścił”. Raport niezwykle współczesny, tak więc na daleki plan zeszły sprawy Armii Krajowej, lub prawie w naszej realizacji nie istnieją. Swoiście pojmowaliśmy przestrzeń tego dramatu, a co za tym idzie przestrzeń teatru. W czasie Apokalipsy wszystko ulega odwróceniu, zamazaniu, dawne przestrzenie oddzielone tym co sakralne i tym co sprofanowane, tu zlewają się w jedną. I jak mówi Komendant: śpimy razem, jemy razem, sramy razem, pijemy razem i razem zabijamy.
Rozgrywamy dramat na ruchomej lawecie – reżyseria: Janusz Opryński i Witold Mazurkiewicz
opracowanie muzyczne: Borys Somerschaf
konsultacja scenograficzna: Tomasz Bułhak, Jerzy Rudzki
światło i dźwięk: Jan Piotr Szamryk, Jarosław Rudnicki
obsada: Jacek Brzeziński, Witold Mazurkiewicz, Jarosław Tomica, Michał Zgiet,
muzyka: Borys Somerschaf
premiera: 14 grudnia 2003r.

Sztukę „Do piachu” rozumiemy jako swoisty raport z lasu, z czasu apokalipsy, z czasu „kiedy Bóg człowieka opuścił”. Raport niezwykle współczesny, tak więc na daleki plan zeszły sprawy Armii Krajowej, lub prawie w naszej realizacji nie istnieją. Swoiście pojmowaliśmy przestrzeń tego dramatu, a co za tym idzie przestrzeń teatru. W czasie Apokalipsy wszystko ulega odwróceniu, zamazaniu, dawne przestrzenie oddzielone tym co sakralne i tym co sprofanowane, tu zlewają się w jedną. I jak mówi Komendant: śpimy razem, jemy razem, sramy razem, pijemy razem i razem zabijamy.
Rozgrywamy dramat na ruchomej lawecie – platformie. Aktorzy noszą na plecach las – ciężkie bale świerkowe. Po środku stoi oś świata, która ciągle ginie lub przykryta jest półtusza świńską.
To wszystko opatrzyliśmy poetyckim komentarzem, idąc zresztą za intencją poety: „Pieśnią o życiu i śmierci korneta Krzysztofa Rilke”
Tę realizację dramatu „Do piachu” pojmujemy również jako swoistego rodzaju trzecią część tryptyku. Jest chyba jakaś tragiczna kontynuacja: od Józia z Ferdydurke, poprzez młodego Törlessa do wiejskiego głupka Walusia. To jakaś bolesna opowieść o kawałku naszej dwudziestowiecznej historii.
Janusz Opryński