Iwona, księżniczka Burgunda

Oto  dwór. Królują tu sztywne formy i konwenanse. Ich wyrafinowanie trąci mocno wynaturzeniem, skostnienie dławi wszystko, co nie jest, przeżartą występkiem, etykietą. W nudę i rutynę dworskiego ceremoniału wpada obce ciało. Nieskrępowane gorsetem manier, poddane jedynie bezwstydnej fizjologii, „nieforemne” i brzydkie – jak orzeka arystokratyczna klika.

To Iwona. Drażni, zaciekawia, fascynuje. Prowokuje, samym istnieniem, krańcowe reakcje i decyzje. Czy da się „ucywilizować”? Czy można omotać ją mackami dworu, odrzeć  z jej autentyczności, wtłoczyć w ramę książęcego mariażu i tytułu? A jeżeli nie, jak się jej pozbyć?

Dlaczego „nagość”, autentyczność, spontaniczność wciąż nie mają racji bytu w opanowanym przez kolejną mutację „formy” świecie?  Pytania, jakie obsesyjnie stawia w swej twórczości Witold Gombrowicz, pojawiają się w jego pierwszym dramacie -  „Iwonie, księżniczce  Burgunda” – sztuce,  którą w reżyserii Bogdana Toszy zobaczymy jako pierwszą premierę sezonu na deskach Teatru im. Juliusza Osterwy.