Opis
Wystawa fotografii autorstwa prof. Zygmunta Baumana. Zdjęcia powstały w latach 70.
Sam profesor o swoich fascynacjach fotografią pisze:
„Zdaje mi się dziś, że te fotografie chwytały coś, czego wtedy nie umiałem jeszcze zwerbalizować, a co „werbalizowałem” odtąd bez przerwy. (…)Fascynowała mnie w fotografice inna jeszcze rzecz: magia ciemni. Odkryłem tam względność obrazu, względność przedstawienia, względność interpretacji − uzyskując z tego samego negatywu kilka całkowicie odmiennych wizji, o innym temacie, o innej „wbudowanej” wykładni − a różnica wspierała się tylko na wykadrowaniu, na ruchu ręki między soczewką powiększalnika a papierem fotograficznym, na kompozycji i stopniu stężenia odczynników.(…)Schlebiam sobie, że nauczyłem się patrzeć „monochromatycznie”, wydobywać wzrokiem czarno-białe formy spod kontredansu kolorów. Musiałbym się tej sztuki oduczyć i odkrywać na nowo rzeczy, które starałem się ze swej wizji eliminować. A nadto fotografia kolorowa mnie nie pociąga, koliduje chyba z moim charakterem i temperamentem… Jej postęp odbywa się pod hasłem kolorów coraz wierniejszych, reprezentacji coraz dokładniejszej − ideałem jest niejako zatracenie fotograficznej odrębności, zlanie się fotogramu w jedno ze swym przedmiotem, a być może nawet przedstawienie „prawdziwsze jeszcze” od tego, co przedstawia… A ja nie widzę sensu w fotografii, która miałaby kopiować rzeczywistość niefotograficzną…” „Życie w kontekstach. Rozmowy o tym, co za nami i o tym, co przed nami” Z. Baumana, R. Kubickiego i A. Zeidler-Janiszewskiej.
Sam profesor o swoich fascynacjach fotografią pisze:
„Zdaje mi się dziś, że te fotografie chwytały coś, czego wtedy nie umiałem jeszcze zwerbalizować, a co „werbalizowałem” odtąd bez przerwy. (…)Fascynowała mnie w fotografice inna jeszcze rzecz: magia ciemni. Odkryłem tam względność obrazu, względność przedstawienia, względność interpretacji − uzyskując z tego samego negatywu kilka całkowicie odmiennych wizji, o innym temacie, o innej „wbudowanej” wykładni − a różnica wspierała się tylko na wykadrowaniu, na ruchu ręki między soczewką powiększalnika a papierem fotograficznym, na kompozycji i stopniu stężenia odczynników.(…)Schlebiam sobie, że nauczyłem się patrzeć „monochromatycznie”, wydobywać wzrokiem czarno-białe formy spod kontredansu kolorów. Musiałbym się tej sztuki oduczyć i odkrywać na nowo rzeczy, które starałem się ze swej wizji eliminować. A nadto fotografia kolorowa mnie nie pociąga, koliduje chyba z moim charakterem i temperamentem… Jej postęp odbywa się pod hasłem kolorów coraz wierniejszych, reprezentacji coraz dokładniejszej − ideałem jest niejako zatracenie fotograficznej odrębności, zlanie się fotogramu w jedno ze swym przedmiotem, a być może nawet przedstawienie „prawdziwsze jeszcze” od tego, co przedstawia… A ja nie widzę sensu w fotografii, która miałaby kopiować rzeczywistość niefotograficzną…” „Życie w kontekstach. Rozmowy o tym, co za nami i o tym, co przed nami” Z. Baumana, R. Kubickiego i A. Zeidler-Janiszewskiej.
