Ikona to obraz sakralny powstały w kręgu kultury bizantyńskiej, wyobrażający postacie świętych, sceny z ich życia, sceny biblijne lub liturgiczno-symboliczne, charakterystyczny dla chrześcijańskich Kościołów wschodnich, w tym prawosławnego i greckokatolickiego.
Słowo „ikona” pochodzi z języka greckiego – εικων, eikón – i oznacza obraz, podobieństwo, wizerunek. W tradycji Kościoła Wschodniego ikona jest wyobrażeniem, który przedstawia wiernym miejsce obecności Boga i nośnik Jego łaski. Ikona posiada wielkie bogactwo duchowe.
Ukazuje w całej pełni uczestnictwo człowieka w życiu Bożym poprzez świętość, gdyż przedstawia osobę, która tę świętość osiągnęła. Dlatego życie malarza ikon wymaga od niego modlitwy postu
i umartwienia. Ikona nie jest malowana lecz pisana modlitwą i błogosławieństwem Ducha Świętego.
Oddajemy cześć ikonie nie ze względu na jej podobieństwo z przedstawioną osobą, lecz ze względu na podobieństwo do Boga.